xoves, 30 de abril de 2015

Concurso de Tradución


Convocatoria do Concurso de Tradución ao galego desde as linguas con presenza no I.E.S Rafael Dieste: grego, latín, español, francés e inglés.

  1. Dirixido ao alumnado do 2º ciclo da E.S.O e de Bacharelato
  2. A data límite de entrega será o 12 de maio
  3. Os textos para a tradución ao galego están no blog de Normalización lingüística www.afiestradedieste.blogspot.com e tamén no da biblioteca www.arquivosdotrasno.blogspot.com
  4. Os traballos deberanse presentar mecanografados e entregaranse ao profesorado de Lingua galega, que exercerá de xurado.
  5. Os nomes dos gañadores daranse a coñecer o día 18 de maio.
ÁNIMO E ….......A TRADUCIR

DO INGLÉS:

And so Emma Morley walked home in the evening light, trailing her disappointment behind her. The day was cooling off now, and she shivered as she felt something in the air, an unexpected shudder of anxiety that ran the length of her spine, and was so intense as to make her stop walking for a moment. Fear of the future, she thought. She found herself at the imposing junction of George Street and Hanover Street as all around people hurried home from work or out to meet friends or lovers, all with a sense of purpose and direction. And here she was, twenty-two and clueless and sloping back to a dingy flat, defeated once again.
What are you going to do with your life?” In one way or another it seemed that people had been asking for this forever; teachers, her parents, friends at three in the morning, but the question had never seemed this pressing and still she was no nearer an answer. The future rose up ahead of her, a succession of empty days, each more daunting and unknowable than the one before her. How would she ever fill them all?
She began walking again, south towards the Mound. “Live each day as if it's your last”, that was the conventional advice, but really, who had the energy for that? What if it rained or you felt a bit glandy? It just wasn't practical. Better by far to simply try and be good and courageous and bold to make a difference. Not change the world exactly, but the bit around you. Go out there with your passion and your electric typewriter and work hard at... something. Change lives through arte maybe. Cherish your friends, stay true to your principles, live passionately and fully and well. Experience new things. Love and be loved, if you ever get the chance.


------------------------------------------------------------------------------------------------------------

DO LATÍN:


IULII OBSEQUENTIS AB ANNO URBIS CONDITAE DV PRODIGIORUM LIBER

Libro dos prodixios (sucedidos) desde o ano 15 despois da fundación da cidade, (obra) de Xulio Obsequente

LII.Quinto Metello L. Afranio coss. [A.U.C. 694 / 60 B.C.]
62. No ano en que eran cosules Quinto Metello e L. Afranio (ano 694 desde a fundación da cidade/ ano 60 antes de Cristo).
Texto a traducir
Die toto ante sereno circa horam undecimam nox se intendit, deinde restitutus fulgor. Turbinis vi tecta deiecta. Ponte sublapso homines in Tiberim praecipitati. In agris pleraeque arbores eversae radicibus. Lusitani Gallaeci devicti.


------------------------------------------------------------------------------------------------------------

DO FRANCÉS:

TÍTULO: La clé sur la porte
 AUTOR:Marie CARDINAL

Mes enfants me pèsent tant que, certains jours, furtivement, en cachette, j’ai envie de fuir, de tout planter là. Si je reste ce n’est pas pour faire mon devoir c’est parce que je sais que, une fois partie, je ne profiterai pas une seconde de cette insouciance dont j’ai tant envie. Je sais, par expérience, que je ne me reposerai que lorsque je les sentirai en paix, responsables d’eux-mêmes, heureux si possible. Je les aime.
Je les aime plus que moi-même et c’est pour cette raison que je suis souvent maladroite avec eux. Il arrive en effet que je manque de sommeil et de solitude à un point tel que je ne les comprends plus, je réponds alors ou je réagis brutalement. Inconsciemment je défends ma carcasse, je suis comme une bête traquée qui donnerait des coups de corne à droite et à gauche, qui se mettrait à ruer contre n’importe quoi, n’importe qui.
Je ferais mieux de me reposer régulièrement, de fermer ma porte, d’exiger un moment de chaque journée pour moi toute seule. Ce serait raisonnable. Je n’y arrive pas. Je ne peux dormir que lorsqu’ils dorment tous les trois. J’ai toujours peur de passer à côté d’un moment important que l’un d’eux aurait vécu seul alors qu’il aurait eu besoin de moi.
 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

DO GREGO: 

TÍTULO: "Serenidade de Sócrates ante a morte" 
AUTOR: Xenofonte 
OBRA: Apoloxía de Sócrates 

(Σωκράτης) ὡς δὲ ᾔσθετο ἄρα τοὺς παρεπομένους δακρύοντας, Τί τοῦτο; εἶπεν, ἦ ἄρτι δακρύετε; οὐ γὰρ πάλαι ἴστε ὅτι ἐξ ὅτουπερ ἐγενόμην κατεψηφισμένος ἦν μου ὑπὸ τῆς φύσεως ὁ θάνατος; (...)  παρὼν δέ τις ᾿Απολλόδωρος, ἐπιθυμητὴς μὲν ὢν ἰσχυρῶς αὐτοῦ, ἄλλως δ᾿ εὐήθης, εἶπεν ἄρα· ᾿Αλλὰ τοῦτο ἔγωγε, ὦ Σώκρατες, χαλεπώτατα φέρω ὅτι ὁρῶ σε ἀδίκως ἀποθνῄσκοντα. Σωκράτης δὲ καταψήσας αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν εἶπεν· Σὺ δέ, ὦ φίλτατε ᾿Απολλόδωρε, μᾶλλον ἐβούλου με ὁρᾶν δικαίως ἢ ἀδίκως ἀποθνῄσκοντα; καὶ ἅμα ἐπεγέλάσεν. 


DO ESPAÑOL:


TÍTULO: Las flores de Baudelaire.
AUTOR: Gonzalo Garrido.

Los ruidos de la ciudad -gritos de niños, campanas de tranvías, cascos de caballos- se adentraban en mi cabeza mientras observaba los últimos modelos de automóviles que rodaban veloces haciendo sonar sus cláxones por las estrechas calzadas.Había leído en la prensa que estas máquinas de acero estaban disminuyendo el número de moscas en la ciudad y, en consecuencia, las bacterias que cada uno de los molestos insectos portaban. O eso creía en aquella época. A cambio, los accidentes crecían. Apenas unos días atrás, un mecánico había arrollado a una mujer que cruzaba la carretera. Gracias a Dios, fue transportada a la Casa de Socorro sin que sufriera heridas graves.

   Saludé a uno o dos conocidos, aunque sin pararme. Quería llegar al estudio de fotografía y comentar con Joan mis últimas impresiones. [AÑADIDO] También con Mario, pero sabía que, con su limitación intelectual, no iba a aportar nada. Deseaba contarles la extraña interrupción de Gimeno.
   Era consciente de que estaba investigando a una de las familias más prominentes del país. Yo solo, sin ayuda de nadie, con todos los elementos en mi contra. Me alarmaba pensar en mi facilidad para meterme en los acontecimientos de otros. A pesar de mi veteranía, todavía me encantaba introducir mis narices en las vidas de los demás. Eso me preocupaba porque significaba que no había madurado en todos estos años. Quizá ese volcarse en el exterior servía para compensar mi incapacidad para abordar mis propias carencias, mis problemas familiares.
   Cuando entré en la tienda, descubrí cierta alteración en las costumbres cotidianas. Joan y Mario discutían con una mujer de manera acalorada. Parecía una pelea callejera. Sus espaldas impedían discernir la cara de la persona.
- ¿Qué ocurre aquí? -pregunté extrañado.
- Su esposa quiere coger dinero de la caja -contestó Juan, serio-. Le hemos dicho que sin su consentimiento no podemos permitírselo.
 

Ningún comentario:

Publicar un comentario